Dilara Tan, hayatın içinden anlarla görsel hikâyeler yaratıyor. Sıradan olanın, kaybolan ya da kaybolacak olanın peşinden gitmek ve onları kayıt altına almak, onun içinde hâlâ varlığını sürdüren ilkel bir refleks. Çocukluğundan beri yakasını bırakmayan hafızasına bir arkadaş olarak fotoğrafı bulduğu için mutlu. Koşar adım gittiği yollarda, kendisini uzaktan ve durağan bir şekilde izliyor; çoğu zaman da izlediği bu görüntüsünü garipsiyor. 

Fotoğraf eğitimini Marmara Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi’nde tamamlamak üzere. Şu anda Kestane Mevsimi isimli belgesel projesinin fotoğraf kitabı üzerinde çalışıyor. Kültür, toplum, hafıza ve çevre konuları üzerine odaklanıyor.

---

Duygu durumları, mekânlar, zamanlar ve kaydedilenlere dair sorular sorduk. Dilara Tan arşivinden fotoğraflarla yanıtladı.

En çok özlediğin his?

Çok tanıdık gelen bir şey?

Yaşamın kendisi çok tanıdık bir his. Ne zaman bir yansımayla karşılaşsam gölgelerin gitgellerinde derin bir dalgınlık içinde kayboluyorum. Dağlardaki eriyen karın deredeki akan suyu çoğaltacağını biliyorum. Gördüğüm sürece hep tanıdık olanın içindeyim.

Terapötik nedir?

Sokak.

Şehrin ortasında bir vaha?

Sık sık gördüğün bir duvar?

İçini açan manzara?

Çocukluk nedir?

Biriktirmeyi sevdiğin şey?

Uzundur seninle olan biri?

Annem.

Favori çocukluk fotoğrafın?