Ahu Akgün, İstanbul’da yaşayan bir ressam. 15 Ekim’e dek Mixer’da ziyaret edilebilecek yeni sergisi Boşluklar, sanatçının yaşamında iz bırakan insanların, duyguların, mekânların, objelerin ardından zamanla ortaya çıkan ve değişen yas tutma hâlinin dönüştürdüğü ”şeylere” bakarak iyileşme sürecini izleyiciyle paylaşıyor. Akgün resimlerinde, kayıplarının etrafında dolaşarak aslolan öznelerin yerine, onlarla arasında kalan boşlukları, dönüştükleri yeni hâlleri sunuyor.

İşlerinin ardındakilere dair 3 soruluk anketimizi yanıtladı Ahu Akgün.

İşlerinde dokunmayı sevdiğin üç duygu ya da fikir.

İşlerimde bana doğrudan temas eden olayları, duyguları işliyorum. Daha doğrusu dürtüm bu yönde. Etrafımla olan birebir ilişkilerim, objelerle, mekânlarla kurduğum bağlar odağımda yer alıyor. Genelde tanımlamaktan ya da yüzleşmekten kaçındığım duyguların peşinden gidiyorum. Bu hâlleri sıradan, alışılmış nesneler ya da anlar üzerinden dile döküyorum. Boşluklar sergisinde de beni sinek gibi hissettiren, normal şartlarda gündemime almaktan kaçtığım duygusal atıklarımın etrafında dolaştım. Kaybettiklerimi karşıma aldım ve zamanla dönüştükleri şeylere odaklanmaya çalıştım. 

İnsanların senin ve / veya işlerin hakkında bilmesini istediğin bir şey.

Her yaptığım resmin kendine has bir yola çıkış hikâyesi var. Bunu kimi zaman izleyiciyle paylaşma ihtiyacı duyuyorum, kimi zaman da bende kalıyor. Bazı durumlarda açıklamaları çok yönlendirici buluyorum. Çıkış noktam, hikâyesi ne olursa olsun izleyicilerin, işlerimin elinden tutup onları diledikleri yere çekebilmelerini istiyorum. O zaman ben de açılıyorum, büyüyorum. 

“İlham” mutlak gerekli mi, yoksa bir söylenti mi? 

Serilerime bende çok belirgin bir hâl alan bir hisle başlıyorum. Bu his etrafıma bakışımı ve çalışma şeklimi ele geçiriyor ve yönlendiriyor. Artık ayağıma takılan bir taş da üzerimden uçan bir martı da aynı sözleri söyler hâle geliyor. Buna ilham demem, bence bir çeşit adanma ve ısrarcı olma hâliyle bağdaşıyor.