Pelin Çağlar eliyle boyanmış duvarlara İstanbul sokaklarında rastlamış olmanız muhtemel. Uzun yıllardır tuval üzerine yağlı boya resimler de üreten sanatçının Melis Bektaş küratörlüğünde hayat bulan ilk kişisel sergisi Kim Unutacak Bizi?, “anlamda kesinlikten, görüntüde keskinlikten uzak” ifadelerin, muğlak olanın peşinden giderek, portrede “hareket” meselesini kurcalıyor. “Çünkü muğlaklık ölümü hatırlatıyor, ölüm de unutuşu.”

“Gözüne bakmaktan çekinilen sert bir bakış, arkasını dönmüş, hareketinde özgür bir beden, ifadesinde çığlığı duyduğunuz bir yüz, artık soyut bir manzaraya dönüşmeye başlamış bir çehre” ve dahasının Firuzağa Mahallesi, Çukurcuma Cad., No:18, Beyoğlu / İstanbul’daki bir depoya yayıldığı sergi, 15 Ekim – 15 Kasım’da ziyarete açık.

İşlerinin ardındakilere dair 3 soruluk anketimizi yanıtladı Pelin Çağlar.

Bu sergiden önce bilmediğin bir bilgi?

Çevremin bana bu kadar güvendiğini bilmiyordum! Sergiden önce çalışmalarım hakkında güzel şeyler duyuyordum fakat bu sergi sürecinde aklıma dahi gelmeyecek konularda destek gördüm. Bir an olsun yalnız hissetmedim. Yalnız olmadığını ve bu kadar desteklendiğini bilmek çok güzel.

İşlerinde dokunmayı sevdiğin üç duygu ya da fikir?

İşlerimde insanların belirsizliğini işlemeyi çok seviyorum. Eskiden net detaylar çizerken şimdi bütünün bulanıklığını görüyorum. İçimizde ve çevremizde yaşadığımız tüm karmaşa bana çizebileceğim çok fazla fikir ve görsel veriyor.

Rahatsız edicilik. İnsanların, çalışmalarımı izlerken herhangi bir sebeple rahatsız olmasından tatmin oluyorum. Görsel olarak bir yara, hareket veya renk ile bir duygu tetiklenmesi yaşayıp kendilerini geri çektikleri anlarda onları yakaladığıma inanıyorum.

Özellikle bu seride modellerimi çevremdeki insanlardan seçtim. Farklı mesafelerden gözlemleme şansım olan hayatlar ve çok kısa da olsa onlardan aldığım kesitlere kendi yorumumu katarak temas ediyor, üretimimi şekillendiriyorum.

İnsanların senin ve / veya işlerin hakkında bilmesini istediğin bir şey?

İşlerimi üretirken çok fazla bağ kuruyorum. Başladığım her resim günlük hayatımın ve o dönemki duygu durumumun da büyük bir parçası oluyor ve bu da aramızdaki paylaşımı daha da artırıyor. Fotoğraf referanslı çalışmaya başlasam da tuvale geçerken rengi ve biçimi bozmamın, plansız bir katmanlılık yaratmamın sebebi de bu paylaşım. Bazen bu bağ beni yorabiliyor da. Güçlü ve yüksek duygular yaşadığım işler hayatımın zor bir dönemi ya da işin sorunlu bir kısmına denk gelirse uzun bir süre o tablodan geri çekiliyorum.