Sidar Baki, resim öğretmeni kimliğiyle eşlik ettiği çocukların hayatı anlama ve yaşama biçimlerini, olumsuzluklarla baş etme becerilerini inceleyerek tuvaline aktarıyor. Kocaman, yıkık dökük, terkedilmiş kimi ortamlara yerleştirdiği küçücük çocuk bedenleri, içinde bulundukları mekânları iyimserlikleriyle yeniden inşa ediyor; sanatçının resimlerine baktıkça tehlikeye dair imalar umuda, aydınlığa dönüşüyor.

İşlerinin ardındakilere dair 3 soruluk anketimizi yanıtladı Sidar Baki.

İşlerinde dokunmayı sevdiğin duygular, fikirler ya da araştırıp derinleştirmeyi arzu ettiğin bazı sorular neler?

Bir direnme biçimi olarak oyun, çocukların her türlü durum karşısında bunu bertaraf etme ya da üstesinden gelme becerisi olarak karşımıza çıkar. İnsanın en saf hâlini çocukluğun temsil etmesi, ilgimi çeken bir konudur. 

Mekân, sıkışıklık, sınırlayıcılık, kaotik ortam, izole olma hâli gibi iç içe yaşadığımız bu duyguları çocuk formuyla sunarak ikili bir karşıtlık yaratmayı seviyorum. Kısaca şunu diyebilirim: İçinde bulunduğumuz dünyanın kötümserliğini ve iyimserliğini karşıtlık yaratacak şekilde bir arada kurgulayarak vermeyi seviyorum yani iyi ve kötünün uyumsuz ittifakı gibi .

İnsanların senin ve / veya işlerin hakkında bilmesini istediğin bir şey?

İşlerimin izleyicide karamsarlık ve umutsuzluğu değil; tam aksine çocukların umut dolu kararlılığını, yeni bir başlangıç ve temiz bir sayfayı, dünyayı ve yaşadığımız çevreyi çocukların dönüştüreceğine, güzelleştireceğine olan inancı güçlendirmesini isterim.

İşlerin kendi ürettiğin alan dışında nelerden / nerelerden ilham alıyor?

Yoğun gündemden, yaşanan acılardan, umut veren haberlerden, izlediğim filmlerin sahnelerinden, okuduğum bir yazıda karşılaştığım bir cümleden etkilenebilir, kompozisyonumu bunun üzerine kurabilirim ya da onu bir köşeye gizleyebilirim.

Kısacası olumlu, olumsuz beni etkileyen her türlü durumdan ilham alabilirim.