Devin Yalkın izleyiciye aradıkları yanıtları sunmak istemiyor

1981 doğumlu Devin Yalkın, üretimlerini New York’ta sürdürüyor. Konu, olay, durum ve kişileri hep özgün bir perspektifle ve hep siyah-beyaz karelerde yakalıyor. The New York Times’dan Rolling Stone’a, Vice’dan Wired’a pek çok mecra için editoryal işler çıkarıyor. Cansu Yıldıran gibi o da Bant Mag. Havuz / Bina’da eylülde düzenlediğimiz “Normalin hatırlanacak nesi var?” sergisinde işleriyle yer almıştı.

Devin Yalkın’dan son dönemde işlerine yön ve ilham veren başlıca unsurları, nelerin onu bir şeyler üretmeye ittiğini, geride kalan bir seneyi aşkın sürecin çalışma pratikleri üzerinde ne gibi düşündürücü / dönüştürücü etkileri olduğunu, bir hikâye anlatıcısı olarak neleri önemsediğini, fotoğraf makinesinin arkasında olmanın onun için ne ifade ettiğini, işlerinde kendisini nasıl konumladığını paylaşmasını istedik.

Devin Yalkın yanıtlıyor

Son dönemde işlerine yön ve ilham verenler

Bu biraz döngüsel ilerliyor fakat en çok ürettiğim zaman genellikle fazla çalışmadığım bir durgunluğun ardından oluyor. Ayrıca fotoğrafçılıkta yeni yaklaşımlar aracılığıyla deney yapmak, mecranın daha fazla geliştirmek istediğim kısımlarını saptamama yardımcı oluyor.

Son bir seneyi aşkın sürecin üretimleri ve çalışma pratikleri üzerindeki etkisi, düşündürdükleri / dönüştürdükleri

Karantinanın yaptığım işi nasıl dönüştürdüğünden bahsediyorsanız, pandeminin başlarında birçok editoryal işi geri çevirmek durumunda kaldığım için kamerayı doğal olarak aileme ve çevreme yönelttim. Hayatımda ilk defa etrafımdaki aciliyetlerin her birinin her daim, başka hiçbir konuda endişe duymadan fotoğraflanabileceğini hissettim. Özellikle böyle eşikte bir yerlerdeyken, sadece olup bitenlere bakabilmek ve olmalarını izleyebilmek ayrı bir netlik getiriyor. İşin tuhafı, editoryal çekimlere girmemek bir sanatçı olarak duyarlılıklarımı yeniden hizalamama yardımcı oldu. 

Hikâye anlatıcısı olarak önemsedikleri

Kendimi, zaman ve mekân hakkındaki rutin algımdan uzaklaştırmak ve her zaman kalbimle çekmek. Bir ruh hâlini, konuyu veya sahneyi alıp daha eterik ve mistik bir şeye dönüştürebilecek şekilde yeniden yaratmaya çalışıyorum. İnsanların soruları ve istekleri, fotoğraf olarak neyin çalışıp çalışmadığını anlamama yardımcı oluyor. İzleyiciye aradıkları yanıtları sunmak istemiyorum.  

Fotoğraf makinesinin arkasında olmanın ifade ettikleri

Kamera arkasında olmak, çalıştığım anlar için hayatımdaki diğer her şeyi geçici olarak geride bırakabileceğim anlamına geliyor. Etrafımdakilerin dolaysızlığını keşfederken, içinde rahat ve samimi bir şekilde var olabileceğim başka bir psikolojik diyar hâline geliyor zaman.

Devin Yalkın’la birlikte Cansu Yıldıran, Cemre Yeşil Gönenli, Aino Väänänen, Ekaterina Solovieva, Civan Özkanoğlu, Ege Kanar ve Cemil Batur Gökçeer’le röportajların yer aldığı 6 derece uzak teorisinden ilhamla 8 fotoğraf sanatçısı dosyasının tamamını okumak için buradan Bant Mag. No:76’ya ulaşabilirsiniz. 

Hazırlayanlar: Cem Kayıran, Ekin Sanaç, Cansu Çubukçu