Ressam Alpay Aksayar bireydeki çürümeyi, kayıtsızlığıyla bir miktar rahatsızlık veren gülüşlere sahip figürler ve onları içine yerleştirdiği yıkık dökük mekânlar aracılığıyla anlatıyor. Sanatçının pastoral manzaralar, parlak ışıklar, popüler kültür imgeleri gibi elementlerle inşa ettiği resimleri; mizah yoluyla yozluğa, bayağılığa dair özgün temsiller üretiyor.

Alpay Aksayar, işlerinin ardındakilere dair 3 soruluk anketimizi yanıtladı.

İşlerinde dokunmayı sevdiğin duygular, fikirler ya da araştırıp derinleştirmeyi arzu ettiğin bazı sorular neler?

Bayılırım ehemmiyeti olmayan şeylere…
Sanat tarihinin çöplüğünü kurcalamayı, didik didik etmeyi severim ve ellerimi kirletmekten çekinmem. Boş gezenin boş kalfası, bastığı yerleri bilmeyen, ellerinden hiçbir iş gelmeyen, mayaları bozuk, pişmiş kelle gibi sırıtan adamların dünyasında gezinmeyi ve o dünyada pire için yorgan yakan adam olmayı severim. Zayıflıkların, basitliklerin, oyun ve eğlencelerin resimlerimde ortaya çıkması için uğraş veririm.

İnsanların senin ve / veya işlerin hakkında bilmesini istediğin bir şey?

Mizahın çeşitli tonları vardır. Benim oluşturduğum mizah ise kara mı ak mı bilemem ama resimlerimdeki bu yön kolaylıkla fark edilebilen bir özellik olarak karşınıza çıkar. Mizahi dille kurduğum bu evrende ironiyi, hicvi resim sanatının temel ögelerini kullanarak kendime has resimler yapan biriyim.

İşlerin kendi ürettiğin alan dışında nelerden / nerelerden ilham alıyor?

Avamlıktan, kötü fıkralardan, eşek şakalarından, komik kedi köpek videolarından, sokak röportajlarından, sosyal medya rezilliklerinden, sokaktaki dilden, argolardan, küfürlerden, popüler müzik kliplerinden, belgeselimsi içeriklerden, sarhoşlardan, cahillerden, çok önemli işler yaptıklarını sanan insanlardan diye devam edebilirim daha…