3 soruda Filippo Nassetti ve yapay zekâyla hislendiren sanatı

Geçmişi mimariye dayanan sanatçı ve tasarımcı Filippo Nassetti, işlerinde geleneksel karşıtlıkların potansiyellerinden doğan yeni estetik ve görsel dilleri keşfetmeye odaklanıyor. Yapay zekâyla bolca vakit geçirerek, haritalama ve hesaplamalı tasarım teknikleri gibi türlü ileri teknolojileri kullanıyor; bu yolla ortaya çıkan üretimlerin kültürel, sezgisel karşılıklarını keşfediyor.

Filippo Nassetti, işlerinin ardındakilere dair 3 soruluk anketimizi yanıtladı.

İşinde daha detaylı keşfetmek istediğin sorulara birkaç örnek verebilir misin?

Çalışmalarımda, her proje belirli sorulara odaklanır, projeden projeye değişir. Bazıları, birtakım tasarım tekniklerinin nasıl evrilebileceği ile ilgiliyken, bazıları yeni bir görsel dilin peşinden koşar veya yeni üretim teknolojilerini test eder. Ancak, araştırdığım bazı genel sorular her projeye bir şekilde değiniyor. 

Tasarım; doğal-yapay, materyal-dijital, insan-insan dışı arasındaki ilişkiyi nasıl yeniden tanımlayabilir? İçerik olarak en çok bununla ilgileniyorum. Bu fikirleri, ikilemin uç noktaları olarak görmeye alışığız; siyah veya beyaz. Ama çağdaş dünya bu ikiliklerin arasında bir renk geçişi, grinin birçok tonu olduğunu kanıtladı. Bunun örneklerini çeşitli alanlarda görebiliriz: Antropik eylemlerle değişen gezegen manzaraları, yapay zekâ, sentetik biyoloji gibi teknolojilerin getirdiği yeni alanlar ve bunların kitap, film gibi kültürel üretimlere yansımaları gibi. Tasarım bunu nasıl gösterebilir, bu tür unsurları ve duyarlılıkları nasıl birleştirebilir, belirli bir proje kendisini nerede konumlandırabilir? Bu soruları sormakla ilgileniyorum; bu zeminde yeni görsel diller, estetik, anlatılar nasıl gelişebilir?

Bir de işin kapsamı ve etkisi ile ilgili daha genel sorular var. Daha önce anlatılmamış bir hikâyeyi nasıl anlatabilirim? En büyük değeri, hâlihazırda var olan bir şeyin türevi olmaktan ziyade özgünlük peşinde koşan bir tasarım pratiğine veriyorum. Ve bu, çıktığım yolda kendime koyduğum bir zorluk. Kendi üretimimde bile. Her projemde yeni bir şeyler keşfetmeye çalışıyorum.

Hangi duygusal tepkiyi tasarlayabilirim? Çalışmamı, tasarım ve sanat arasında muğlak bir yerde konumlandıran bir soru. Ben mimari bir temelden geliyorum; işlevsel ve operasyonel yönlere çok fazla dikkatin biçildiği bir dal. Yapısal ve programa dair kaygılar, performans… Kullandığım tasarım teknikleri ve metodolojileri o kültürden gelse de onları duyum ve duygu üretmeye itmek her zaman ilgimi çekmiştir. Daha çok, işimi izleyen bir kişinin büyülenmiş, korkmuş, sakinleşmiş, belli bir duygusal gölgeye çekilmiş hissedip hissetmediğini sormakla ilgileniyorum. Duyum iyi bir terimdir – duyular size ne söylüyor? Estetik ve duygusal olarak ne tür izlenimler uyandırılıyor? Hangi gelecekle ilgili hangi senaryolar sezgisel olarak hayal edilebilir?

İnsanların senin ve / veya işlerin hakkında bilmesini istediğin bir şey.

Ürettiğim vizyonları ve nesneleri görmelerinin yanı sıra işlerimin kışkırttığı duygulara kapılmalarını seviyorum. Görsel deneyimler yaratmak için yola çıktım ve insanları, bu deneyimlerin içine çekmek istiyorum.

Son zamanlarda ziyaret ettiğin ve seni çok etkileyen yer neresiydi ve neden?

Güneydoğu Asya’ya yaptığım birkaç gezi, duyarlılığımı giderek şekillendirdi. Vietnam, Filipinler, Tayland ve Kamboçya. En çok etkilendiğim şey, yemyeşil bitki örtüsünün insan yerleşimleriyle olan etkileşimiydi. Bitkilerin parazit gibi büyüdüğü, mimari ve doğa arasında bir tür simbiyoz yarattığı antik tapınaklar buldum. Ya da kaya desenlerinin dijital soyutlamaları hatırlattığı aşınmış kıyı şeritleri. 

Çeviri: Cansu Çubukçu