Duygu durumları, mekânlar, zamanlar ve kaydedilenlere dair sorular sorduk. Müzik dünyasından Kalben, Sophie Hutchings, Barış Demirel, Efe Demiral, Liraz gibileriyle çalışan; çeşitli reklam çekimlerinde de parmağı olan film üreticisi, görüntü yönetmeni Ali Kanıbelli, arşivinden fotoğraflarla yanıtladı.

Favori çocukluk fotoğrafın?

Yeniden yaşamak istediğin bir gün?

Burada olup biten çok şey var. Duvardaki tarih, alın teri, zaman, yarım kalmış işler, beklenen kişiler, yenecek yemekler, yapay ile karışan doğal ışık… Hani madem simülasyonsa, tekrar bu günden devam etmek isterdim. 
Yarın yeni bir gün. 

Biriktirmeyi en sevdiğin şey?

İnsanların ışıkla birleşen mutlu anları. 

Uzundur seninle olan bir şey?

Dedemle çok derin bir arkadaşlığımız vardı. Bana son yıllarında, zamanında ailemizi belgelediği orta format kamerasını teslim etmişti. Hoş, hiç göstermedi veya öğretmedi. Bir nevi bayrak teslimi gibi. 2014’te vefat etti. Kamera durdu, zamanını bekledi. Ben evrildim. 2017’de kullanmaya başladım. Düşününce altı sene olmuş fakat hissedilen çok daha fazla. Tıpkı özlediğimiz ruhlar gibi. 

Özlem duyduğun bir dönem?

Neyin ne zaman son olacağını bilmiyoruz. Sürekli evriliyoruz. Arkamıza baktığımızda sorumlulukların az, flanör gibi dolaşıp hata yapmaktan korkmadan denemeler ve keşifler yaptığımız dönemleri iyi okumalıyız. Bizi biz yapan noktaları unutmadan… Bu fotoğraf Notre Dame Katedrali yanmadan önce çekilmişti. Peki ya yanacağını bilsem, yine de bu şekilde mi çekerdim? Bilmiyorum.

Şu sıralar içini açan manzara?

Şu an ışınlanmak istediğin yer?

Sık sık baktığın / gördüğün bir duvar?

Her gün başka zorluklarla karşı karşıya kalıyoruz. Bu zorluklar birer duvar ise önemli olan doğru kişilerle doğru rotayı oluşturabilmek. 

Şehrin ortasında bir vaha?

Annem. İzmir, 1983. 

“Çocukluk” nedir?

Çocukluk, en kendin olduğun hâlindir.