Edgar Wright’ın psikolojik gerilim sularına yelken açtığı, hem yönetip hem de Krysty Wilson-Cairns ile senaryosunu yazdığı Last Night in Soho’da Anya Taylor-Joy, Thomasin McKenzie, Matt Smith, Terence Stamp, Diana Rigg gibi isimler rol alıyor. 12 Kasım itibariyle Türkiye’de vizyonda.

Zaman dilimi ve mekân

Bir lunaparkın iki durak arasında hareket eden korku treninde gibiyiz; bir yanda günümüz dolayları ve şaşaalı Londra, diğer yanda kentin 1960’ları ve tehditkâr gece hayatı. Her yer hayaletli, her yer tekinsiz. 

Konu nedir?

Last Night in Soho, Eloise nam-ı diğer Ellie’nin sahip olduğu tutkulu hayallerini, onu Londra’da ünlü bir moda okuluna taşıdığında başkalaşan ruh hâlini, derinleşen iç görüsünü ve kışkırtıcı rüyalarını mercek altına alıyor. Petula Clark’ın “Downtown”ı ve James Ray’in “Got My Mind Set You”sunu işittiğimiz ilk bölüm tatlı müzikal esintileriyle başlasa da bu nostaljinin sadece bir güvenlik ağı olduğu kısa sürede anlaşılıyor. 

Ellie’nin geceleri 1960’ların ortasına, göz kamaştıran Sandy olarak uyanışları gerçeklik ile fantezi arasındaki sınırları bulanıklaştırıyor; neon fonlu, kaygan zeminli ikinci bölüm başlıyor. Bu bölümde başka bir kadını aynalardan takip eden Ellie, önce ondan kurtulmaya sonra da onu ve kendini kurtarmaya çalışıyor. Bildiğini sandığı bir dünyada, aidiyet ve adalet arayışının tezahürü ile karşı karşıyayız.

İlk intiba?

Last Night in Soho, ergenlik kodlarıyla bezeli büyüme hikâyelerini andıran girişinin, -belki de büyüme ve gölgelerden kurtulma fikrinin- ne kadar yanıltıcı olabildiğini ilk elden hatırlatırken; tür havuzları ve farklı zaman dilimleri arasında gezinişlerini, üfledikçe uçuşan bir tüy formunda gerçekleştirmeyi başarıyor. Steven Price’ın rengârenk ve dolaysız görselliğe eşlikçi, dönem müziklerine oldukça uyumlu işitsel dünyası ise seyir deneyimini katlamakla yetinmiyor; kulaklara keyifli bir resital de sunuyor.

Karakterlere dair neler söyleyebilirsin?

Ellie 1960’ların modasına, müziğine ve yaşam tarzına tapan, tutkulu bir karakter. Bu uğurda Cornwell’den Londra’ya adım attığı ilk anda, alaycı bakışlar ve cinsel taciz gibi kimi gerçeklerle yüzleşiyor. Her alana olduğu gibi gösteri dünyasının perde arkasına da yayılmış toksik erkeklik, önce Ellie’ye ardından şarkıcı olmak isteyen Sandie’ye bulaşıyor.

Sandie 1960’ların havalı, swing dolu kulüplerine giriyor, aynalarla yapılmış duvarlarda sıkça Ellie ile göz göze geliyor. Utangaç görünen Ellie’nin aksine Sandie ne istediğini ve onu nasıl elde edeceğini bildiğini düşünüyor. O sırada karşısına çıkan çekici ve güçlü Jack’in kendine âşık eden, saf kötü olması ya da Ellie’ye eşlikçi ve filmdeki tek Siyah karakter olan John’un neredeyse cinsel şiddet suçlamasına uğraması filmin kaş kaldırtan, soru işaretine sebep karakter detayları.

En çok neyi sevdin?

Ellie, ona çatı katını veren Collins’in -tıpkı büyükannesi gibi- aşina olduğu demode bir kimliğin parçası olduğundan neredeyse emin. Nitekim bireyselleşmek ve kendi dünyasını kurmak isterken kaçtığı bu tanıdıklık hissi, gece yarısı kâbuslarını ve Sandy’yi yaratan asıl unsura dönüşüyor. Sandy ne kadar kaçarsa kaçsın Ellie’yi takip eden, zihnine hapsolmuş bir ayna, intiharı seçen annesinin yansıması gibi.

Film, bu uğurda kolayca geçmişin ya da geleceğin içine düşebilecekken, çıkış yolunu her ikisi olarak da vermemeyi seçiyor. Hayallerin dokunaklı yıkımlarının kolayca geçmediği görülüyor, yine de hikâyelere tanıklık hissi ve sahici anlayış, nihai sona nefes aldırıyor.

Kimler sever?

Bir an olsun ekrandan gözünü ayırmadan, kalplerin hızlı tempoda çarptığı seyir deneyimleri arayanlar. Psikolojik gerilim janrının müdavimleri ve Edgar Wright’ın Baby Driver sonrası yolunu gözleyenler de elbette.

İzlemeden önce bilinmesi gerekenler

Wright, film için ilk başta Red Light Area ve The Night Has a Thousand Eyes benzeri isimler düşünmüş. Last Night in Soho’nun ise Tarantino’nun yardımıyla ortaya çıktığını söylüyor. Yönetmenin 2007’de çektiği Death Proof; Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich grubunun şarkısıyla aynı ismi taşıyor. Bir diğer parçaları da “Last Night in Soho”. Tarantino bu isim için “Hiç yapılmamış bir film için en iyi film müziği” dediğinde, anlaşılan kararını çoktan vermiş Wright.

Formu dolduran: Esin Çalışkan