Sinema tarihine, eşi benzeri olmayan bir orta yaş güzellemesi armağan eden Sebastian Lelio’nun bu nadide filmi, bir insanın hayat boyu yaşayabileceği hemen her duyguyu yaklaşık iki saat içerisinde gözümüzün önünde akıtıp geçiyor ve Paulina Garcia’nın tadına doyulmuyor!
Yaklaşık 20 dakikalık açılış sahnesinde, seyircisini bir parçası hâline getirdiği dev bir teras partisinin orta yerine bırakıp, göz kamaştıran bir reji dersi vermeye koyulan Paolo Sorrentino’nun, Maskenizi çıkarıp, köklerinizdeki en temiz yere geri dönün gibi klişe bir cümleden 142 dakikalık bir şaheser çıkarışını hayret ve hayranlıkla izliyoruz.
Ulrich Seidl’ın Paradies üçlemesinin bu ilk filmi bizleri, Kenya’daki seks turizminin, orta yaşlı kadın turistler üzerinde, sırasıyla yarattığı şehvet, hayal kırıklığı, öfke ve pişmanlık hislerine keskin bir mizah ve kusursuz bir sinematografiyle tanık ediyor. Biz de Seidl’ın kudretli sinemasına koşulsuzca teslim ediyoruz kendimizi.
Seyircisine, Coen Kardeşler’in özenli sinemasından beklediği hemen her şeyi sunan, üstüne bir de ince bir hüzünle, tadına doyulmaz müzikler ekleyen bu şaheser, 1960’lı yıllar New York’unda tutunmaya çalışan bir folk şarkıcısının puslu maviye çalan hikâyesini, enfes şekilde gözler önüne seriyor.
Richard Linklater’ın dokuz yıllık aralarla kalbimizi hırpaladığı serisinin bu son filmi, her zaman olduğu gibi keskin bir zekânın ürünü diyaloglarının yanına öyle bir mizah ve olgunluk ekliyor ki, karşımızdaki film önceki iki filmden birkaç gömlek fazlasını sunuyor. Celine ile Jesse’nin bir sonraki karşılaşmasına dek en iyisi bu.
A Seperation’la tüm dünyada almadık ödül, girmedik liste bırakmayan Asghar Farhadi’nin uluslararası arenada arzı endam etmeyi sürdürdüğü bu ilk Fransızca filmi, karakterleri arasında ustaca atlamalar yapan ve yağ gibi akan senaryo kurgusuyla baş döndürürken, sinema tarihine, unutulmaz final sekanslarından birini armağan etmeyi de ihmal etmiyor.
Alfonso Cuaron’un nasıl bir dehaya sahip olduğunu önceki filmlerinden kestirememiş olanların, bir buçuk saat süresince hayret ve dehşete düşmekten kendini alamadığı bu epik uzay tecrübesi, teknik anlamda tam manasıyla kavranabilmesi için üzerinden en az 10 yıl geçmesi gereken, göz kamaştırıcı bir başyapıt.
Yılın belki de en çok konuşulan ve olay yaratan filmi olarak tanımlanabilecek Blue is the Warmest Color, Altın Palmiye’yi kucakladığı Cannes Film Festivali’nden bu yana, 10 dakikalık sevişme sahnesi ve başrol oyuncularının yönetmen Keciche’yle yaşadığı polemiklerle anılıyor olsa da, filmlerden geriye sadece Adele’in gelişigüzel toplanmış topuzu, 180 dakikalık bir tutku destanı ve muazzam bir sinema duygusu kalacak gibi görünüyor.
The Squid and the Whale, Margot at the Wedding ve Greenberg gibi Amerikan bağımsızlarının yaratıcısı Noah Baumbach’ın Canon 5D Mark II’lerle, New York sokaklarında çoğunlukla gerilla yöntemle çekerek pek ucuza mal ettiği bu minnacık prodüksiyon, özellikle Frances karakterinin tüm sarsaklığı ve gerçekliğiyle, seyirci üzerinde öyle tatlı bir etki yarattı ki, kimsenin filme karşı kayıtsız kalması mümkün olmadı. Listemize katılanların sempati oyları ise onu ikinciliğe kadar taşıdı.
Sadece bu yılın değil, belki de tüm bir sinema tarihinin en şok edici filmlerinden birine dönüşen ve belgesel sinemanın kodlarıyla, sınırlarıyla oynayan bu akıl almaz filmde, 60’lı yılların sonunda Endonezya’da ayaklanma başlatan onbinlerce kişiyi canice öldüren ve kendilerini ülke sevdalısı gangsterler olarak tanımlayan bir grup lider ve asker, yaptıkları katliamı rengârenk düşlerle harmanlayarak yeniden canlandırıyor ve geriye sinir sistemi çökerten ve gördükleri karşısında kanı donan bir grup şoklanmış seyirci kalıyor… The Act of Killing kuşkusuz yılın filmi ve 2013’ün en acayip sinema olayı!
