5 unutulmaz performansıyla: Philip Seymour Hoffman

Philip Seymour Hoffman kadar kendisine emanet edilen her karaktere dev bir özveriyle yaklaşan, ne kadar büyük ya da küçük olursa olsun rolün hakkını veren, sınırları bulunmayan yeteneğiyle her sahnede spot ışıklarını üzerine çekebilen çok az oyuncu var. 2 Şubat 2014’te, 46 yaşında hayatını kaybeden Hoffman’ın vedası sadece çok erken değil; tam da bu sebepler nedeniyle fazlasıyla can yakıcıydı.

Onu bir efsane yapan, kaybının neden bu kadar acı verici olduğunu anımsatan rollerini anımsamak, 23 yıllık kariyerinin akıldan çıkmayan beş performansını anımsamak istedik. Böyle bir işe girişirken beş maddeye indirmek oldukça zorlu oldu; Boogie Nights (1997), Happiness (1998), Flawless (1999), Charlie Wilson’s War (2007), The Savages (2007) ve Synecdoche, New York’taki (2008) çalışmalarını dışarıda bırakmak durumunda kaldık.

Phil Parma

Film: Magnolia (1999)

Los Angeles’ın San Fernando Vadisi’ndeki bir düzineden fazla karakterin kesişen yaşamlarından kesitler aktaran Magnolia’da, ölmek üzere olan bir televizyon figürüne bakmakla görevli hemşire Phil Parma olarak çıkmıştı karşımıza Hoffman. Tom Cruise ve Julianne Moore gibilerinin şaşalı performanslarına rağmen abartısız ama gönülden oyunuyla neredeyse filmin kalbi hâline geliyor; ekranda nefes aldığı her an karakterinin şefkatini, kırılganlığını ve çaresizliğini sesinde, gözlerinde hissettiriyordu.

Lester Bangs

Film: Almost Famous (2000)

Kendi deneyimlerinden uyarladığı yarı otobiyografik filminde, -Hoffman’ın oyunculuğu sayesinde- Lester Bangs karakterinin hiç beklemediği bir derinliğe ulaştığından ve kısa ekran süresine rağmen özünün seyirciye geçebildiğinden bahseder yönetmen Cameron Crowe. Hoffman, efsanevi müzik yazarı ve hemen herkesin ihtiyaç duyduğu bir akıl hocası suretinde ağızlarda lezzetli bir tat bırakmış; Bangs ile daha fazla zaman geçirme arzusu bünyelerde tezahür etmişti.

Truman Capote

Film: Capote (2005)

Her ne kadar kariyerine dört Oscar adaylığı sığdırsa da birçok oyuncu gibi ödüle bir biyografi yapımla ulaşan Hoffman, In Cold Blood kitabının yazım süreci aktarılan Truman Capote’ye sadece hayat vermemiş; ses tonundan beden diline, incelikle çalıştığı bir performansla âdeta o olmayı başarmıştı. Hoffman’ın replikleri aktarırkenki zerafetine, yazarın acı ve tutkusuna olan ortaklığına, bu meydan okumanın üstesinden gelişine tanıklık etmenin, oldukça tatmin edici bir seyir tecrübesi olduğunu söylemeliyiz.

Brendan Flynn

Film: Doubt (2008)

60’lar New York’undaki bir Katolik Kilisesi’nde görev alan ve rahibelerden biri tarafından, çocukları istismar ettiğine dair şüphe duyulan Brendan Flynn; oyuncunun filmografisindeki en katmanlı, en kompleks performanslardan. Meryl Streep’in karakteriyle arasındaki soğuk savaş tüyleri diken diken ederken, Hoffman üstüne düşen görevi öyle bir yerine getiriyor ki soru işareti dehlizlerinden istese de çıkılamıyor, Flynn’in masum olup olmadığı ikileminin tesiri bir an olsun kaybolmuyor.

Lancaster Dodd

Film: The Master (2012)

Bir başka Paul Thomas Anderson filmi, yine akıllardan çıkması zor bir Philip Seymour Hoffman performansı. Vefatı öncesi, filmografisindeki son duraklardan olan The Master’da Scientology’nin kurucusu L. Ron Hubbard’ın kurgusal tezahürü Lancaster Dodd’u canlandırıyor, fazlasıyla büyük oynayan Joaquin Phoenix’in ondan rol çalmasına müsaade etmiyor ve göz korkutucu olduğu kadar güven duygusu aşılayabilen bir tarikat liderine inandırıcılık katmayı başarıyordu Hoffman. Performansı sadece son Oscar adaylığını getirmedi; Phoenix ile birlikte Venedik Film Festivali’nde Volvi Kupası’na uzandı.

Yazı: Merdan Çaba Geçer