Fotoğraf sanatçısı Ethan James Green’in Aperture Yayınları etiketiyle 1 Nisan’da yayımlanan ilk monografisi Young New York, Green’in New York’u bir zamanlar olduğu şehre dönüştürdüklerine inandığı ve “günümüz dünyasının yeni ikonları” olarak tanımladığı New York’un marjinindeki LGBTİ+ gençlere odaklanıyor.
Amerikalı yazar Charles Kaiser, The Gay Metropolis kitabında New York’u hem ülke içinden hem de ülke dışından gelen binlerce LGBTİ+ göçmenin utanç duymadan, özgürce kendileri olabildikleri, eşcinselliğin başkenti olarak tanımlar. İşte Young New York’ta gördüğümüz, birçoğu Lower East Side’da bulunan Corlears Hook Park’ta çekilmiş siyah-beyaz portreler, Green’in önsöz yazarı ve ilk modeli Hari Nef aracılığıyla tanıştığı, yeni bir hayata başlamak için bu kente kaçan, şehrin farklı katman ve sosyal çevrelerindeki LGBTİ+ gençleri bir araya getiriyor. Young New York, modeller, sanatçılar, gece hayatı ikonları ve ikili cinsiyet dışı kuir ruhların lense odaklı bakışları aracılığıyla New York’u anlatıyor. Green, kitabında kendi deyimiyle “New York’u New York yapan”, ancak şehrin sunduğu özgürlüklere rağmen marjinlere itilmeye devam eden ve yeraltı dünyasında kalan figürleri bir araya getirmekle kalmıyor sadece, fotoğrafları aracılığıyla kendi gençliğiyle de bir nevi iletişim kuruyor.
Ethan James Green’in kendisi de kuir kimliğini uzun yıllar saklamış ve doğup büyüdüğü ancak cinsel yöneliminden dolayı ayrımcılığa uğradığı Michigan, Caledonia’daki küçük kasabadan kocaman hayallerini de yanına alıp kaçarak, New York’a taşınmış. Küçük yaşlardan itibaren fotoğrafçılıkla ilgilense de New York’taki moda ajanslarından birine kaydolduktan sonra Calvin Klein, Marc Jacobs gibi markalar için mankenlik yapmaya başlayan Green kariyerine uzun yıllar kameraların önünde devam etmiş. Ta ki David Armstrong (1954-2014) ile tanışıncaya kadar…
Green için norm dışı bir yetişkinin ideal portresi: David Armstrong
Sanatçının kariyerini bir dönüm noktasına sürükleyen ve onu kişisel anlamda da oldukça etkileyen David Armstrong, Ethan James Green’in mentoru ve bu portrelerin de ilham kaynağı. Kendisi de kuir bir fotoğraf sanatçısı olan ve sofistike stiliyle kendi janrını yaratan Armstrong, Green için norm dışı bir yetişkinin ideal portresini çizmiş diyebiliriz. David Armstrong’un, LGBTİ+ bireyleri korumaya yönelik yasalar yürürlüğe girmeden çok önce, çoğunluğun dışında kalan bireyleri içeriden gözlemleyen Boston School fotoğrafçılarından biri olduğunu göz önünde bulundurursak, fotoğrafçılık kariyerinin başındaki genç ve yalnız Green için ne denli önemli bir ilham kaynağı olduğunu anlayabiliriz.
Green’in hayatına yalnızca bir ideal olarak değil aynı zamanda fiilen katkıda bulunan Armstrong, evini genç fotoğrafçının çalışmaları için bir stüdyoya çevirmiş ve böylelikle Green’i kameranın arkasındaki dünyaya yeniden davet etmiş. Young New York’un Armstrong’la olan en somut bağlantısı ise, onun LGBTİ+ dünyasını konu aldığı The Silver Cord kitabı. Ethan James Green, Armstrong’un kitabında yaptığı gibi, moda dünyasının standartlarına değil, “gerçek” insanlara, kendine göre güzel olanlara kamerasını çevirmek istediğini fark etmiş. Kitabın tanıtım yazısını kaleme alan Michael Schulman’a da mankenliği bırakarak o sayfalardaki genç ve “gerçek” yüzlerin bugünün dünyasındaki yansımalarını arama isteği duyduğunu ve 2014’te de Hari Nef ile tanıştıktan sonra bu isteğini hayata geçirdiğini söylemiş ki Nef kitabın başında, Green ile 2014 yılında, New York’un Up & Down isimli fiyakalı kulübünün arkasındaki sokakta sigara içerken yanına yaklaşarak fotoğrafını çekmek istemesi üzerine tanıştıklarını aktarıyor. Ve hikâyesini şöyle tamamlıyor: “Bir iki yıl içerisinde Ethan Miu Miu ve Alexander McQueen için çekim yapmaya başlamış, ben ise Gucci ve L’oréal’in yüzü olmuştum.”
The New Yorker dergisinde çalışan ve 2016 tarihli Meryl Streep biyografisi Her Again ile The New York Times’ın en çok satanlar listesinde yer almış yazar Schulman, kitabın tanıtım yazısında Green’in fotoğrafçılık yolculuğunu anlatmasının yanı sıra, sanatçının fotoğraflarını kuir kimlik üzerinden şöyle tanımlıyor:
“Green’in fotoğrafları 21. yüzyıl kuir kimliğinin panoramasını sunuyor: etnik kimlikleri birbirine karışan, cinsel kimlikleri/yönelimleri akışkan, güçlü bireyler.”
Schulman aynı zamanda Green’in fotoğrafçılık anlayışını moda fotoğrafçılığı endüstrisinin genel çerçevesi içinde de değerlendiriyor:
“Androjeni, trans görünürlüğünü kendi çıkarları için kullanan insanların hâkim olduğu moda dünyasında bir akım haline geldi. Kariyerine model olarak başlayan ve sonrasında Fendi ve Prada gibi markaların fotoğrafçılığını yapan Green, endüstrideki sağlam yerine karşın portrelerinde hiçbir şekilde kuir kimliği sömürmüyor. Daha ziyade, moda fotoğrafçılığını demokratikleştiriyor.”
Endüstrinin kapitalist zihniyetine türlü yönlerden karşı çıkmasına rağmen başarıyla ayakta kalan Green, 2000’li ve 2010’lu yılların başında LGBTİ+ hareketinde yaşanan politik ve toplumsal gelişmelerden de fazlasıyla güç almış olmalı. Çünkü bu dönem boyunca New York’ta LGBTİ+ hareketi adına birçok önemli adım atılmıştı. Bu gelişmelerden bazılarını hatırlayacak olursak, karşımıza şöyle bir tablo çıkmakta: New York’ta kamusal alan başta olmak üzere, hayatın pek çok alanında cinsel yöneliminden dolayı ayrımcılığa uğrayan bireyleri koruma amaçlı “Cinsel Yönelim Temelli Ayrımcılık Yasağı” 2002’de kabul edildi. Aynı yıl New York’ta hâlâ faal olan ve bireylerin kendi cinsel yönelimi ve kimliğini belirleyebilme hakkını güvence altına almak amaçlı, Stonewall Ayaklanmaları’nda hayatını kaybeden trans aktivist Sylvia Rivera’nın isminin verildiği “Sylvia Rivera Law Project” örgütü kuruldu. 2003’te ABD’de eşcinsellik suç olmaktan çıkarıldı. New York eyaletinde eşcinsel evliliği yasal sayan meclis kararı 2011’de yürürlüğe girdi.
Ayrıca 2010’ların başında sosyal medya LGBTİ+ bireyler de dahil olmak üzere ötekilerin sesini duyurmada ve onları bir araya getirmede oldukça güçlü bir aracıya dönüşmüştü. Toplumsal normların ve bu normlara göre şekillenen moda dünyasının dışında kalan, bu kitapta gördüğümüz modellerin bazılarının Green ile sosyal medya üzerinden iletişime geçmeleri bu açıdan şaşırtıcı değil. Ayrıca yolları nasıl kesişmiş olursa olsun, pek çoğu aynı fikri paylaşıyor: Parklarda ve şehrin periferilerinde şekillenen, Green’in antikonformist dünyasında kendilerine bir yer ayrıldığını hissediyorlar. Öyle ki, Green’in “dönüşüm” teması etrafında yarattığı bu dünyada, zaman zaman en kırılgan halleriyle, trans geçiş ameliyatlarından kalan izlerini örtmeden, bakışları lense odaklı, en gerçek ve doğal halleriyle geçiyorlar kameranın karşısına. Bu gerçekçilik de fotoğrafları entelektüel veya sanatsal ifadenin ötesine taşıyor ve Green’in hedeflediği gibi fotoğraflara bakan gözleri artık bir ötekiyi değil, etiketlerden sıyrılmış, ötekinin ardındaki “kişiyi” görmeye itiyor.
